రుక్మిణి రహస్య సందేశం కృష్ణుడి చేతికి చేరిన తర్వాత, ఆయన మనసు విదర్భ వైపు తిరిగింది. ఆమె మాటలు ఆమె ఆశ, ఆమె ధైర్యం ఆయన గుండెను తాకాయి. ద్వారకలో ఆయన రాజ్యం సుఖంగా సాగుతున్నా, రుక్మిణి కోరిక ఆయనను ఒక కొత్త సాహసం వైపు నడిపించింది. ఆయన తన రథాన్ని సిద్ధం చేయమని ఆజ్ఞాపించాడు విదర్భకు వెళ్లాలని నిర్ణయించాడు.

ద్వారకలో ఆ రోజు ఒక సందడి మొదలైంది. కృష్ణుడు తన బంగారు రథాన్ని తీసుకుని బయలుదేరడానికి సిద్ధమయ్యాడు. ఆ రథం అద్భుతంగా ఉండేది దాని చక్రాలు మెరిసిపోతూ, గుర్రాలు తెల్లగా, బలంగా ఉండేవి. ఆయన సోదరుడు బలరాముడు ఆయన దగ్గరకు వచ్చి, “కృష్ణా, నీవు ఒంటరిగా వెళ్తున్నావా? శిశుపాలుడు, రుక్మి వంటి వాళ్లు అక్కడ ఉంటారు. నేను కూడా రానా?” అని అడిగాడు. కృష్ణుడు నవ్వి, “అగ్రజా!, ఈ పని నేను ఒక్కడినే చేయాలి. రుక్మిణి నన్ను నమ్మింది. నేను ఆమె ఆశను నిజం చేస్తాను. నీవు ద్వారకను చూసుకో,” అని చెప్పాడు.

కృష్ణుడు తన పసుపు రంగు వస్త్రం ధరించి, తలపై పీలికల గుండీ పెట్టుకుని, చేతిలో సుదర్శన చక్రం సిద్ధంగా ఉంచుకున్నాడు. ఆయన రథంలో కూర్చున్నప్పుడు ద్వారక ప్రజలు ఆ దృశ్యాన్ని చూసి ఆనందపడ్డారు. “మన కృష్ణుడు ఎక్కడికో వెళ్తున్నాడు. ఆయన వెళ్లిన చోట శుభం జరుగుతుంది,” అని అనుకున్నారు. ఆయన గుర్రాలకు సైగ చేయగానే రథం గాలిలా దూసుకెళ్లింది.

ద్వారక నుంచి విదర్భకు దారి సుదీర్ఘమైంది. కృష్ణుడు సముద్ర తీరాలు, అడవులు, కొండలు దాటుకుంటూ వెళ్లాడు. ఆయన రథం వేగంగా వెళ్తుండగా, దారిలో పక్షులు గానం చేశాయి, గాలి సన్నగా వీచింది. ఆయన మనసులో రుక్మిణి సందేశం తిరిగింది “నీవు రాకుంటే నేను ఈ బంధంలో చిక్కుకుంటాను. దయచేసి నన్ను కాపాడు.” ఆ మాటలు ఆయనను మరింత తొందరగా వెళ్లేలా చేశాయి. ఆయన ఆలోచించాడు, “రుక్మిణి నన్ను ఎన్నడూ చూడలేదు, కానీ నా మీద ఎంత నమ్మకం పెట్టుకుంది. ఆమె ధైర్యం అద్భుతం,” అని.

దారిలో ఒక చిన్న గ్రామంలో కృష్ణుడు ఆగాడు. అక్కడ ఒక వృద్ధుడు ఆయన రథాన్ని చూసి ముందుకు వచ్చాడు. “ప్రభూ, నీవు కృష్ణుడివి కదా? నీ గురించి మేము విన్నాము,” అని అన్నాడు. కృష్ణుడు నవ్వుతూ, “అవును, నేను కృష్ణుడిని. నేను విదర్భకు వెళ్తున్నాను,” అని చెప్పాడు. ఆ వృద్ధుడు, “అక్కడ రుక్మి, శిశుపాలుడు ఉన్నారు. నీవు జాగ్రత్తగా వెళ్లు,” అని చెప్పాడు. కృష్ణుడు తల ఊపి, “ధర్మం కోసం వెళ్తున్నాను. ఎవరూ నన్ను ఆపలేరు,” అని చెప్పి మళ్లీ బయలుదేరాడు.

విదర్భ రాజ్యం సరిహద్దులు దగ్గరకు చేరే సమయానికి సూర్యుడు అస్తమించాడు. కృష్ణుడు రథాన్ని ఒక పెద్ద చెట్టు కింద ఆపి, కొంచెం విశ్రాంతి తీసుకున్నాడు. ఆయన చుట్టూ చీకటి పడుతున్నా, ఆయన ముఖంలో ఒక ప్రశాంతత కనిపించింది. ఆయన పిల్లనగ్రోవిని తీసి, ఒక మధురమైన రాగం వాయించాడు. ఆ శబ్దం గాలిలో కలిసి, చుట్టూ ఉన్న అడవిని శాంతమయం చేసింది.

ఆ క్షణంలో ఆయన రుక్మిణి గురించి ఆలోచించాడు—“ఆమె నన్ను ఎదురుచూస్తోంది. ఆమె ఆశను నేను తప్పక నెరవేర్చాలి,” అని అనుకున్నాడు.

మరుసటి రోజు ఉదయం కృష్ణుడు విదర్భ రాజ్యంలోకి ప్రవేశించాడు. ఆ రాజ్యం అందంగా, సందడిగా ఉంది. రుక్మిణి పెళ్లి ఏర్పాట్ల కోసం జనం గుమిగూడి ఉన్నారు. కృష్ణుడు రథాన్ని నగరం బయట ఒక రహస్య ప్రదేశంలో ఆపాడు. ఆయన విదర్భ రాజమందిరం వైపు చూసి, “రుక్మిణి ఆలయంలో నన్ను ఎదురుచూస్తుంది. నేను ఆమె దగ్గరకు వెళ్లాలి,” అని అనుకున్నాడు. ఆయన రథం నుంచి దిగి, సామాన్య వ్యక్తిలా వేషం మార్చుకున్నాడు ఎవరూ గుర్తు పట్టకుండా ఉండడానికి.

ఆ సమయంలో విదర్భలో గోపాలుడు రుక్మిణి దగ్గరకు చేరాడు. అతను సునంద ద్వారా రుక్మిణిని రహస్యంగా కలిసాడు. “రాజకుమారీ, నీ సందేశం కృష్ణుడికి చేరింది. ఆయన నీకు సమాధానం పంపాడు ‘నేను తప్పక వస్తాను’ అని చెప్పాడు,” అని చెప్పాడు. రుక్మిణి ఆ మాటలు వినగానే ఆమె కళ్లలో ఆనందం మెరిసింది. “ఆయన వస్తాడా? నా కల నిజం కాబోతోందా?” అని ఆమె అనుకుంది. ఆమె సునందను చూసి, “అమ్మా, కృష్ణుడు వస్తున్నాడు. నేను ఆలయంలో ఆయన కోసం ఎదురుచూస్తాను,” అని చెప్పింది.

కృష్ణుడు నగరంలోకి అడుగుపెట్టాడు. ఆయన చూపులు ఆలయం వైపు తిరిగాయి. ఆయనకు తెలుసు రుక్మి, శిశుపాలుడు ఈ పెళ్లి కోసం సిద్ధంగా ఉన్నారు. ఆయన రాక రహస్యంగా ఉండాలి. ఆయన సామాన్య వేషంలో జనం మధ్యలో కలిసిపోయాడు. ఆలయం దగ్గరకు చేరే సమయానికి ఆయన మనసులో ఒక ఆసక్తి పెరిగింది—“రుక్మిణి ఎలా ఉంటుంది? ఆమె నన్ను చూస్తే ఏమనుకుంటుంది?” అని ఆలోచించాడు.

విదర్భలో రుక్మి రాజమందిరంలో శిశుపాలుడితో మాట్లాడుతున్నాడు. “రుక్మిణి పెళ్లి రేపే. అంతా సిద్ధంగా ఉంది,” అని చెప్పాడు. శిశుపాలుడు గర్వంగా నవ్వి, “రుక్మిణి నాది అవుతుంది. ఎవరూ నన్ను ఆపలేరు,” అని అన్నాడు. కానీ వారికి తెలియదు కృష్ణుడు ఇప్పటికే విదర్భలోకి వచ్చాడని.

రుక్మిణి ఆలయంలో కృష్ణుడి కోసం ఎదురుచూపు

కృష్ణుడు విదర్భ రాజ్యంలోకి అడుగుపెట్టిన తర్వాత, రుక్మిణి జీవితంలో ఒక కొత్త ఆశ మొదలైంది. గోపాలుడు తిరిగి వచ్చి, “కృష్ణుడు వస్తాడు,” అని చెప్పిన మాటలు ఆమె గుండెలో ఒక జ్యోతిని వెలిగించాయి. ఆమె సందేశం ఆయనకు చేరింది, ఆయన రాక ఖాయమైంది. ఇప్పుడు ఆమె ఆలయంలో కృష్ణుడి కోసం ఎదురుచూడాలని నిర్ణయించుకుంది. ఆ క్షణం ఆమెకు ఒక కలలా, ఒక సాహసంలా అనిపించింది.

విదర్భలో రుక్మిణి పెళ్లి ఏర్పాట్లు జోరుగా సాగుతున్నాయి. రుక్మి, శిశుపాలుడు రాజమందిరంలో సంతోషంగా మాట్లాడుకుంటున్నారు. రుక్మిణి తల్లి శుద్ధమతి ఆమెకు అందమైన బట్టలు, నగలు సిద్ధం చేస్తూ ఉంది. కానీ రుక్మిణి మనసు ఆ ఏర్పాట్లలో లేదు. ఆమె కళ్లు ఆలయం వైపు, ఆమె గుండె కృష్ణుడి రాక కోసం తపించాయి. ఆమె సునందను పిలిచి, “సునందమ్మా, రేపు ఉదయం నేను ఆలయానికి వెళ్తానని అమ్మతో చెప్పు. అది నా అదృష్ట దినం,” అని చెప్పింది.

మరుసటి రోజు ఉదయం రుక్మిణి తన గదిలో సిద్ధమైంది. ఆమె ఒక సాధారణమైన, కానీ అందమైన ఎరుపు రంగు చీర కట్టుకుంది. ఆమె తలలో పూలు, చేతులకు గాజులు పెట్టుకుంది. ఆమె ముఖంలో ఒక ప్రశాంతత, కళ్లలో ఒక ఆశ కనిపించాయి. ఆమె తల్లి శుద్ధమతి ఆమెను చూసి, “నాయనా, నీవు ఈ రోజు చాలా అందంగా ఉన్నావు. ఆలయంలో పూజలు చేసి రా,” అని చెప్పింది. రుక్మిణి నవ్వుతూ తల ఊపింది, కానీ ఆమె మనసులో, “నేను కృష్ణుడి కోసం వెళ్తున్నాను,” అని అనుకుంది.

రుక్మిణి తన స్నేహితులు, కొందరు దాసీలతో కలిసి ఆలయం వైపు బయలుదేరింది. ఆ ఆలయం విదర్భ నగరంలో ఒక పెద్ద దేవాలయం అక్కడ దేవతలకు పూజలు జరిగేవి. రుక్మిణి ఆలయం గుమ్మం దగ్గరకు చేరినప్పుడు, ఆమె గుండె వేగంగా కొట్టుకోవడం మొదలైంది. ఆమె చుట్టూ జనం సందడి, పూజారులు మంత్రాలు చదువుతూ ఉన్నారు. కానీ ఆమె కళ్లు ఒక్కటే వెతికాయి కృష్ణుడి రూపాన్ని.

ఆలయంలోకి అడుగుపెట్టిన తర్వాత, రుక్మిణి దేవత విగ్రహం ముందు నిలబడి చేతులు జోడించింది. ఆమె కళ్లు మూసుకుని, “కృష్ణా, నీవు నా సందేశం చూశావు. నీవు వస్తానని చెప్పావు. దయచేసి ఈ రోజు నన్ను కాపాడు,” అని మనసులో ప్రార్థించింది. ఆమె ప్రార్థనలో మునిగిపోయి ఉండగా, ఆమె స్నేహితులు చుట్టూ ఆడుకుంటూ, నవ్వుకుంటూ ఉన్నారు. కానీ రుక్మిణి మనసు ఆ ఆలయ గుమ్మం వైపే తిరిగింది—కృష్ణుడు ఎప్పుడు వస్తాడా అని.

ఆ సమయంలో కృష్ణుడు ఆలయం దగ్గరకు చేరాడు. ఆయన సామాన్య వేషంలో ఉన్నాడు—ఒక సాధారణ గోపాలుడిలా కనిపిస్తూ, చేతిలో ఒక చిన్న పిల్లనగ్రోవి ఉంది. ఆయన ఆలయం గుమ్మం దగ్గర నిలబడి, లోపలికి చూశాడు. అక్కడ రుక్మిణి దేవత విగ్రహం ముందు నిలబడి ప్రార్థిస్తూ ఉంది. ఆమె ఎరుపు చీరలో, పూలతో అలంకరించుకుని, ఒక అద్భుతమైన రూపంలా కనిపించింది. కృష్ణుడు ఆమెను చూసి, “ఇదే రుక్మిణి. ఆమె సందేశంలో రాసినట్లుగానే, ఆమె మనసు స్వచ్ఛమైనది,” అని అనుకున్నాడు.

రుక్మిణి ప్రార్థన ముగించి కళ్లు తెరిచింది. ఆమె ఆలయ గుమ్మం వైపు చూసింది అక్కడ ఒక యువకుడు నిలబడి ఉన్నాడు. ఆయన చర్మం నీలం రంగులో మెరుస్తూ, చేతిలో పిల్లనగ్రోవి ఉంది. ఆమె కళ్లు ఆ రూపాన్ని చూసి ఆగిపోయాయి. “ఈయనెవరు? నా కలలో వచ్చిన కృష్ణుడిలా ఉన్నాడు,” అని ఆమె అనుకుంది. ఆమె గుండె వేగంగా కొట్టుకోవడం మొదలైంది. ఆమె నెమ్మదిగా ఆ గుమ్మం వైపు నడిచింది.

కృష్ణుడు ఆమెను చూసి ఒక చిన్న చిరునవ్వు నవ్వాడు. ఆయన ఆమె దగ్గరకు వచ్చి, “రుక్మిణి, నీ సందేశం నన్ను ఇక్కడికి తీసుకొచ్చింది. నేను కృష్ణుడిని,” అని మృదువుగా చెప్పాడు. రుక్మిణి ఆ మాటలు వినగానే ఆమె కళ్లలో ఆనందం, సిగ్గు కలిసిన భావన కనిపించింది. “కృష్ణా, నీవు నిజంగా వచ్చావా? నా కల నిజమైందా?” అని ఆమె అన్నది. కృష్ణుడు తల ఊపి, “నీ నమ్మకం నన్ను ఇక్కడికి రప్పించింది. ఇక నీవు నాతో వస్తావు,” అని చెప్పాడు.

ఆ సమయంలో ఆలయం బయట ఒక సందడి మొదలైంది. రుక్మి సైనికులు రుక్మిణిని తీసుకురావడానికి ఆలయం వైపు వస్తున్నారని తెలిసింది. రుక్మిణి కృష్ణుడిని చూసి, “ప్రభూ, వారు నన్ను శిశుపాలుడికి తీసుకెళ్తారు. నన్ను కాపాడు,” అని అన్నది. కృష్ణుడు ఆమె చేయి పట్టుకుని, “రుక్మిణి, నీవు ఇక నా బాధ్యత. నీవు భయపడాల్సిన అవసరం లేదు,” అని చెప్పాడు. ఆయన ఆమెను తన రథం దగ్గరకు తీసుకెళ్లాడు.

రుక్మిణి ఆలయంలో కృష్ణుడి కోసం ఎదురుచూసిన సమయం ఆమె జీవితంలో ఒక అద్భుత క్షణంగా మారింది. 

ఆమె కలలు నిజమయ్యాయి, కానీ ఇంకా ఒక పెద్ద సవాలు ఎదురుంది రుక్మి, శిశుపాలుడు ఆమెను వదిలిపెట్టే వాళ్లు కాదు. ఆ సవాలు ఎలా ఎదురైంది, కృష్ణుడు ఆమెను ఎలా కాపాడాడు అనేది తర్వాతి భాగంలో చూద్దాం.