రుక్మిణి మనసులో కృష్ణుడి ఊహ. రుక్మిణి కళ్యాణం తెలుగు మహాభారత కథ భాగం - 3.

రుక్మిణి జీవితంలో కృష్ణుడి గురించి వినడం ఒక సరదా ఆటలా మొదలైంది. కానీ రోజులు గడిచే కొద్దీ ఆమె మనసు ఆ కథల్లో మునిగిపోయింది. ఆమెకు పదమూడు, పద్నాలుగు సంవత్సరాలు వచ్చేసరికి, కృష్ణుడి గురించి తెలుసుకోవడం ఆమెకు ఒక అలవాటుగా మారింది. ఇప్పుడు ఆ కథలు ఆమె ఊహల్లో రంగులు వేసుకోవడం మొదలైంది.

ఒక సాయంత్రం రుక్మిణి తన గదిలో కిటికీ దగ్గర నిలబడి ఆకాశంలో చంద్రుడిని చూస్తోంది. ఆమె కళ్ల ముందు కృష్ణుడి రూపం తిరిగింది. “నీలం రంగు చర్మం, చేతిలో పిల్లనగ్రోవి, నవ్వుతూ గోపికలతో ఆడుకుంటున్న ఒక యువకుడు,” అని ఆమె ఊహించుకుంది. ఆ ఊహలో కృష్ణుడు ఒక అందమైన తోటలో నిలబడి ఉన్నాడు. చుట్టూ పక్షులు గానం చేస్తున్నాయి, పూలు వాసనలు వెదజల్లుతున్నాయి. ఆమె మనసు ఆ దృశ్యంలో తేలిపోయింది. “ఇలాంటి వ్యక్తి నిజంగా ఉంటే, ఆయన్ని చూడడం ఎంత గొప్పగా ఉంటుంది?” అని ఆమె అనుకుంది.

రుక్మిణి తన స్నేహితులతో కలిసి తోటలో ఆడుకునేటప్పుడు కూడా కృష్ణుడి గురించి ఆలోచించేది. ఒక రోజు ఆమె స్నేహితులు పూలు కోస్తూ ఉండగా, రుక్మిణి ఒక చెట్టు కింద కూర్చుని ఒక పుష్పంతో ఆడుకుంటూ ఉంది. ఆమె మనసులో, “కృష్ణుడు ఇక్కడ ఉంటే ఈ పూలతో ఏం చేసేవాడో?” అని ఆలోచించింది. ఆమె ఊహలో కృష్ణుడు ఆ పూలను తీసుకుని ఒక అందమైన మాల వేసి, ఆమెకు ఇస్తున్నట్లు తోచింది. ఆ ఆలోచనతో ఆమె ముఖంలో చిన్న నవ్వు వచ్చింది. స్నేహితులు ఆమెను చూసి, “ఏంటి రుక్మిణి, ఒంటరిగా నవ్వుకుంటున్నావు?” అని అడిగారు. ఆమె సిగ్గుపడి, “ఏమీ లేదు, ఒక ఆలోచన వచ్చింది,” అని సమాధానం చెప్పింది.

రాత్రి సమయంలో రుక్మిణి తన గదిలో పడుకుని కృష్ణుడి గురించి ఆలోచించేది. ఆమెకు విన్న కథలు ఒక్కొక్కటిగా గుర్తొచ్చాయి. “కంసుడిని సంహరించిన ధైర్యం, గోపికలతో రాసలీల ఆడిన సరదా, ద్వారకలో ప్రజలను కాపాడిన దయ,” ఈ విషయాలు ఆమె గుండెల్లో గిర్రున తిరిగాయి. ఆమె ఊహలో కృష్ణుడు ఒక గొప్ప రాజులా కనిపించాడు చేతిలో సుదర్శన చక్రం, తలపై పీలికల గుండీ, ఆయన చుట్టూ జనం ఆనందంగా ఉన్న దృశ్యం. ఆ ఊహలు ఆమెకు ఒక కొత్త సంతోషాన్ని ఇచ్చాయి.

ఒక రోజు రాజమందిరంలో ఒక సంగీత కార్యక్రమం జరిగింది. ఒక కళాకారుడు వీణ వాయిస్తూ కృష్ణుడి గురించి ఒక పాట పాడాడు. “నీలమేఘ శ్యాముడు, పిల్లనగ్రోవి ధరి, గోపీ జన హృదయ విహారి,” అని ఆ పాట సాగింది. రుక్మిణి ఆ పాట వింటూ తనలో తాను మునిగిపోయింది. ఆమె కళ్లు మూసుకుని, కృష్ణుడు ఆ పాటలో వర్ణించినట్లుగా ఆమె ముందు నిలబడినట్లు ఊహించుకుంది. ఆ క్షణంలో ఆమె గుండె ఒకటే గంతులు వేసింది. ఆ పాట అయిపోయాక కూడా ఆమె ఆ ఊహల నుంచి బయటకు రాలేదు.

రుక్మిణి ఊహలు రోజురోజుకూ ఎక్కువయ్యాయి. ఆమె తోటలో పూలు చూస్తే, “కృష్ణుడు ఇవి చూస్తే ఏమనుకుంటాడో?” అని ఆలోచించేది. ఆమె చంద్రుడిని చూస్తే, “కృష్ణుడి ముఖం ఇంత అందంగా ఉంటుందా?” అని అనుకునేది. ఆమెకు కృష్ణుడు ఒక దూరపు కలలా కనిపించాడు చేరుకోలేని, కానీ మనసును ఆకర్షించే ఒక రూపంలా.

ఒక రోజు ఆమె తన తల్లి శుద్ధమతితో మాట్లాడుతూ, “అమ్మా, కృష్ణుడు అంటే ఎవరు? ఆయన గురించి ఎందుకు అందరూ మాట్లాడతారు?” అని అడిగింది. శుద్ధమతి నవ్వి, “నాయనా, కృష్ణుడు ఒక గొప్ప వ్యక్తి. ఆయన దైవంలా పూజలందుకుంటాడు. ఆయన గురించి కథలు వినడం మంచిదే, కానీ ఆయన ద్వారకలో ఉన్నాడు, మనకు దూరంగా,” అని చెప్పింది. కానీ రుక్మిణి మనసు ఆ మాటలతో ఆగలేదు. “దూరంగా ఉన్నా, ఆయన గురించి ఆలోచించడం నాకు ఇష్టం,” అని ఆమె అనుకుంది.

రుక్మి ఒక రోజు రుక్మిణిని చూసి, “నీవు ఏదో ఆలోచనల్లో ఉన్నట్లు కనిపిస్తున్నావు. ఏమిటి విషయం?” అని అడిగాడు. రుక్మిణి ఏమీ చెప్పకుండా, “అన్నయ్యా, ఏమీ లేదు, కొంచెం ఆలోచనలు వస్తున్నాయి,” అని సమాధానం ఇచ్చింది. ఆమె మనసులోని కృష్ణుడి ఊహను ఎవరితోనూ పంచుకోలేదు. అది ఆమెకు ఒక రహస్య సంతోషంలా మారింది.

కృష్ణుడి గురించి ఆలోచించడం రుక్మిణికి ఒక అలవాటుగా మారింది. ఆ ఊహలు ఆమెను ఒక కొత్త లోకంలోకి తీసుకెళ్లాయి. ఆమె ఆ కలల్లో ఎంత మునిగిపోయిందంటే, ఆమెకు తన చుట్టూ జరిగేవి కొంచెం తక్కువగా కనిపించడం మొదలైంది. ఆమె స్నేహితులు ఆమెను ఆటపట్టిస్తూ, “రుక్మిణి, నీవు ఏ రాజకుమారుడి గురించో ఆలోచిస్తున్నావా?” అని అడిగేవారు. ఆమె నవ్వి, “అలాంటిది ఏమీ లేదు,” అని చెప్పేది. కానీ ఆమె గుండెల్లో కృష్ణుడి ఊహ బలంగా పాతుకుపోయింది.

ఇలా రుక్మిణి మనసులో కృష్ణుడి ఊహ పెరిగింది. ఆ ఊహలు ఆమెకు ఒక కలలా కనిపించడం ఎలా మొదలైంది, ఆ కలలు ఆమె జీవితాన్ని ఎలా మార్చాయి అనేది తర్వాతి భాగంలో చూద్దాం.