రుక్మిణి రహస్య సందేశం తయారీ. రుక్మిణి కళ్యాణం తెలుగు మహాభారత కథ భాగం - 5

రుక్మిణి కలలో కృష్ణుడిని చూసిన తర్వాత ఆమె జీవితం మారిపోయింది. ఆ కల ఆమెకు కేవలం ఊహ కాదు ఒక ఆశ, ఒక నమ్మకంగా మారింది. ఆమెకు పదహారు సంవత్సరాలు వచ్చేసరికి, కృష్ణుడి గురించి ఆలోచించడం ఆమె గుండెలో ఒక లోతైన భావనగా మారిపోయింది. ఆ కలలో కృష్ణుడు చెప్పిన మాటలు “నీవు నన్ను కలుస్తావు” ఆమె మనసులో ఎప్పుడూ తిరిగాయి. కానీ ఆ కల నిజం కావాలంటే ఏం చేయాలి? ఆ ఆలోచన ఆమెను ఒక గొప్ప నిర్ణయం వైపు నడిపించింది కృష్ణుడికి ఒక రహస్య సందేశం పంపడం.

ఒక రోజు రాజమందిరంలో రుక్మి కొందరు రాజులతో మాట్లాడుతున్నాడు. రుక్మిణి దూరంగా నిలబడి ఆ మాటలు విన్నది. “రుక్మిణి పెళ్లి వయసు వచ్చింది. ఆమెను చేదోడు రాజు శిశుపాలుడికి ఇవ్వాలని నిర్ణయించాను,” అని రుక్మి అన్నాడు. ఆ మాటలు వినగానే రుక్మిణి గుండె ఒక్కసారిగా ఆగినట్లు అనిపించింది. శిశుపాలుడు గురించి ఆమె విన్నది అతను కఠినమైనవాడు, గర్విష్ఠి, ఆమెకు అస్సలు సరిపడనివాడు. “నేను శిశుపాలుడిని పెళ్లి చేసుకోను. నా మనసు కృష్ణుడి వైపు వెళ్లిపోయింది,” అని ఆమె మనసులో అనుకుంది. ఆ క్షణంలో ఆమె ఒక పెద్ద నిర్ణయం తీసుకుంది కృష్ణుడికి తన గురించి చెప్పాలని.

రుక్మిణి తన గదికి వెళ్లి ఒంటరిగా కూర్చుంది. ఆమె మనసు గందరగోళంగా ఉంది. “కృష్ణుడు ద్వారకలో ఉన్నాడు. నేను ఇక్కడ విదర్భలో ఉన్నాను. ఆయనకు నా గురించి ఎలా తెలుస్తుంది? నేను ఏం చేయాలి?” అని ఆమె ఆలోచించింది. ఆమె కళ్లు చెమ్మగిల్లాయి, కానీ ఆమె ధైర్యం చేసింది. “నేను ఆయనకు ఒక సందేశం పంపాలి. నా మనసులోని భావాలను చెప్పాలి,” అని ఆమె నిశ్చయించుకుంది.

ఆ రాత్రి రుక్మిణి తన గదిలో ఒక చిన్న దీపం వెలిగించి కూర్చుంది. ఆమె ముందు ఒక కాగితం, చేతిలో ఒక రాతపరికరం ఉన్నాయి. ఆమె ఏం రాయాలో ఆలోచించింది. ఆమె గుండెలో ఎన్నో భావాలు ఉన్నాయి సిగ్గు, ఆశ, భయం, ప్రేమ. “నేను ఒక రాజకుమారిని. ఇలా ఒక వ్యక్తికి రాయడం సరైనదేనా?” అని ఆమె మొదట అనుకుంది. కానీ ఆమె కలలో కృష్ణుడి మాటలు గుర్తొచ్చాయి—“నీవు నన్ను కలుస్తావు.” ఆ మాటలు ఆమెకు ధైర్యాన్ని ఇచ్చాయి. ఆమె రాయడం మొదలుపెట్టింది. “శ్రీకృష్ణా,” అని ఆమె మొదటి పంక్తి రాసింది. “నేను విదర్భ రాజ్యంలో భీష్మకుడి కూతురు రుక్మిణిని. నీ గురించి ఎన్నో కథలు విన్నాను. నీ గుణాలు, నీ ధైర్యం, నీ అందం నా మనసును ఆకర్షించాయి. నీవు నా కలలోకి వచ్చావు, నాతో మాట్లాడావు. నా గుండె నీకు అర్పణమైంది,” అని ఆమె రాసింది. ఆమె చేతులు కొంచెం వణికాయి, కానీ ఆమె ఆగలేదు.

“నా అన్న రుక్మి నన్ను శిశుపాలుడికి ఇవ్వాలనుకుంటున్నాడు. కానీ నేను అతన్ని కాదు, నిన్నే కోరుకుంటున్నాను. నీవు నా భర్తగా ఉండాలని నా మనసు చెబుతోంది. నీవు రాకుంటే నేను ఈ బంధంలో చిక్కుకుంటాను. దయచేసి నన్ను కాపాడు,” అని ఆమె రాసింది. ఆమె కళ్లలో నీళ్లు తిరిగాయి, కానీ ఆమె ఆ లేఖను పూర్తి చేసింది. “నేను ఆలయంలో నీ కోసం ఎదురుచూస్తాను. దయచేసి రా,” అని చివరి పంక్తి రాసి, ఆమె ఆ కాగితాన్ని మడిచింది.

ఆ సందేశం రాసిన తర్వాత రుక్మిణి ఒక పెద్ద ఊపిరి తీసుకుంది. ఆమె మనసు కొంచెం తేలికపడినట్లు అనిపించింది, కానీ ఇంకో ఆలోచన వచ్చింది—ఈ సందేశం కృష్ణుడికి ఎలా చేరాలి? రాజమందిరంలో రుక్మి కళ్లు ఎప్పుడూ ఆమెపైనే ఉంటాయి. ఆమె ఎవరినైనా పంపితే అది రహస్యంగా ఉండదు. ఆమె కొంచెం ఆలోచించి, తనకు దగ్గరగా ఉండే ఒక వృద్ధ దాసిని గుర్తు చేసుకుంది. ఆమె పేరు సునంద. సునంద రుక్మిణిని చిన్నప్పటి నుంచి చూసుకునేది, ఆమెపై చాలా ఇష్టం ఉండేది.

మరుసటి రోజు ఉదయం రుక్మిణి సునందను పిలిచింది. “సునందమ్మా, నీకు ఒక ముఖ్యమైన పని ఇవ్వాలి. ఇది ఎవరికీ తెలియకూడదు,” అని చెప్పింది. సునంద ఆశ్చర్యంగా చూసి, “అమ్మా, నీవు చెప్పిన పని నేను ఎప్పుడూ చేస్తాను. ఏమిటి విషయం?” అని అడిగింది. రుక్మిణి ఆ లేఖను సునంద చేతిలో పెట్టి, “ఇది ద్వారకకు, కృష్ణుడికి చేరాలి. నీవు ఒక నమ్మకమైన వ్యక్తిని వెతకాలి,” అని చెప్పింది. సునంద ఆ లేఖను చూసి, “అమ్మా, ఇది పెద్ద బాధ్యత. కానీ నీ కోసం నేను ఏదైనా చేస్తాను,” అని హామీ ఇచ్చింది.

రుక్మిణి ఆ సందేశం రాసిన తర్వాత ఆమె మనసు ఒక వైపు సంతోషంగా, ఒక వైపు భయంగా ఉంది. “ఈ సందేశం కృష్ణుడికి చేరితే? ఆయన ఏమనుకుంటాడు? ఆయన రాకపోతే?” అని ఆమె ఆలోచించింది. కానీ ఆమె కలలో కృష్ణుడి మాటలు ఆమెకు ధైర్యాన్ని ఇచ్చాయి. ఆమె ఆలయంలో కృష్ణుడి కోసం ఎదురుచూడాలని నిర్ణయించుకుంది.

రుక్మిణి తన రహస్య సందేశాన్ని సునంద చేతిలో పెట్టిన తర్వాత, ఆమె మనసు ఒక వింత ఉత్సాహంతో నిండిపోయింది. ఆమె కలలో కృష్ణుడు ఇచ్చిన హామీ ఆమెకు ధైర్యాన్ని ఇచ్చింది, కానీ ఇప్పుడు ఆ సందేశం ద్వారకకు చేరాలి. అది కృష్ణుడి చేతికి వెళ్లాలి. ఈ ప్రయాణం సులభం కాదు, ఎందుకంటే విదర్భ రాజ్యంలో రుక్మి కళ్లు ఎప్పుడూ ఆమె చుట్టూ తిరుగుతూ ఉండేవి. కానీ రుక్మిణి తన నిర్ణయంలో గట్టిగా ఉంది.

సునంద ఆ లేఖను తీసుకుని రహస్యంగా రాజమందిరం నుంచి బయటకు వచ్చింది. ఆమెకు రుక్మిణి మీద ఎంతో ఇష్టం ఉండేది, కాబట్టి ఈ పనిని ఎంతో జాగ్రత్తగా చేయాలని నిశ్చయించుకుంది. ఆమె విదర్భ రాజ్యం సరిహద్దులో ఒక చిన్న గ్రామంలో తన సోదరుడు ఉండేవాడని గుర్తు చేసుకుంది. అతను ఒక వ్యాపారి, ద్వారకకు తరచూ వెళ్తుండేవాడు.